Giriş ve Amaç: Dünya Tıp Eğitimi Federasyonu yayınlamış olduğu global standartlar içerisinde Geleneksel ve Tamamlayıcı Tıp(GETAT) uygulamalarının tıp eğitim müfredatında yer almasını önermiştir. Türkiye, GETAT uygulamaları konusunda yasal düzenlemeler yapmasına rağmen, eğitim programlarını geliştirememiş ülkelerdendir. Çalışmada, tıpta uzmanlık öğrencisi hekimlerin GETAT uygulamalarına karşı tutumları ve ilişkili faktörlerin değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışma, 2018-2019 eğitim öğretim döneminde Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi tıpta uzmanlık öğrencilerinde yapılan kesitsel tipte bir araştırmadır. Çalışmanın yapılabilmesi için etik onay ve hastane yönetiminden idari izin alındı. Araştırma, ulaşılması hedeflenen 407 uzmanlık öğrencisinden 33’ü izinde olduğundan, 25’i katılmak istemediğinden, sözlü onamı alınan 349(%85.7) kişide tamamlandı. Hazırlanan anket formu katılımcılar tarafından dolduruldu. Hekimlerin GETAT’a karşı tutumları, Tamamlayıcı Tedavileri Kullanmaya Yönelik Tutum Ölçeği(TTTÖ) ile ölçüldü. TTTÖ, 4’lü Likert tipinde 13 sorudan oluşmaktadır. Ölçekten alınabilecek puan 0-39 arasında değişmekte olup, alınan puan arttıkça GETAT’a karşı olumlu tutumun arttığı kabul edilmektedir. Ölçeğin kestirim değeri GETAT’ı etkin bir tedavi yöntemi kabul etme değişkenine göre ROC Analizi ile belirlendi. Ölçekten 14 ve üzeri puan alanların GETAT’a karşı tutumları olumlu olarak kabul edildi. Verilerin analizinde tek değişkenli karşılaştırmalarda ki-kare testi ile çok değişkenli analizlerde lojistik regresyon analizi kullanıldı. İstatistiksel anlamlılık değeri olarak p≤0.05 olarak kabul edildi. Bulgular: Çalışmaya katılan hekimlerin 161’i(%46.1) erkek, 188’i(%53.9) kadın olup; yaşları ortalama±SS 27.8±2.4 yıl idi. Hekimlerin %48.4’ü GETAT’ın müfredatta olması gerektiğini, %26.9’u GETAT’ın zararlı olmadığını, %35.2’si sağlık sigortası güvencesinde olması gerektiğini bildirdi. Çalışma grubundakilerin, en çok duyduğu(%98.9) ve kullandığı(%8.3) yöntem akupunkturdu. Hekimlerin, %85.1’i ‘bilimsel kanıt eksikliği’ olmasını,  %49.5’i ‘eğitimli personel eksikliği’ olmasını, %22.3’ü ‘yasal eksikliklerin’ olmasını GETAT uygulamalarının kullanımındaki engellerden olduğunu bildirdi. Çalışma grubundakilerin %34.1’inin GETAT’a karşı tutumları olumluydu. GETAT uygulamalarının kullanımındaki engellerden, ‘bilimsel kanıt eksikliği’ olumsuz tutum bildirenlerde(p<0.001); ‘eğitimli personel eksikliği’ ve ‘devlet desteğinin eksikliği’ olumlu tutum bildirenlerde(p<0.05) daha sıktı. Tıpta uzmanlık eğitimindeki yılı 2 yıl ve altında olanların GETAT’a olumlu bakma olasılığı [OR,95%CI: 1.88(1.06-3.33)] kat,  kır yaşantısı olanların [OR,95%CI: 1.91(1.07-3.40)] kat,  hastalarını GETAT’a yönlendirenlerin [OR,95%CI: 5.87(3.51-9.80)] kat daha yüksekti. Sonuç ve Öneriler: Çalışma grubundakilerin yaklaşık üçte birinin GETAT’a karşı tutumlarının olumlu olduğu saptandı. Hekimlerin GETAT kullanımında varsayılan engeller olarak bildirdikleri ‘uygulamalar için bilimsel kanıt eksikliği’, ‘eğitimli personel eksikliği’, ‘yasal eksiklikler’ gibi durumlar dikkate alındığında, GETAT’a yönelik özel bir yaklaşım gerekmektedir. GETAT’ın tıp eğitim programlarında yer alması konusunda detaylı çalışmalar yapılmasına ihtiyaç olduğu kanaatine ulaşıldı.